علم اطلاعات، فلسفه، آرشیوداری

تاريخچه‌ي سوابق شنيداری

در دوره‌هاي اوليه سوابق شنيداری، ابتدا سيلندرها(اديسون، 1877) و كمي بعد صفحه‌هاي ابتدايي(برلينر، 1887)، و در دوره صفحه‌هاي شيار درشت، هر اجرا يا رويداد در موقع "فرايند ضبط" تنها يک قابل تکرار بود و در واقع امکان اصلاح يا تدوين محتوای کار ضبط شده غيرممكن بود.

در داخل ”وكس‌ها“ درج مي‌كردند. ”وكس“ ناحيه‌اي است كه بين شيارها و برچسب صفحه قرار مي‌گيرد. شماره‌های ماتريسی برای مشخص كردن ضبط ها و منابع مادر به كار مي‌رفت. اين شماره‌ها اغلب در روند توليد به دستگاه شماره زن اضافه مي‌شدند و امروزه هم روي محصولات نهايي توليد انبوه و عرضه شده به بازار قابل مشاهده اند.

 در مواقعي كه براي اصلاح اجرا ضبط مجدد ضروری می نمود، شماره‌ي ماتريسي جديدی به صفحه بعدي اختصاص مي‌يافت يا اينکه شماره ضبط ديگری به شماره ماتريسي موجود اضافه مي‌شد. شماره‌هاي ضبط به صورت صعودي بود و بعد از شماره ماتريسي ظاهر مي‌شد. گاهي اوقات هم با يك خط تيره بعد از شماره ماتريسي می آمد. همانند شماره‌هاي ماتريسي، شماره‌هاي ضبط مي‌توانست عددی يا حرفی باشد.

 هر شركت ضبط كننده‌ روش به خصوصی در مورد شماره‌های خود به كار مي‌برد، بدون اين‌كه اطلاع دقيقي از شركت متقاضي داشته باشد. گاهي اوقات تشخيص شماره‌هاي ماتريسي و ضبط مشكل بود. مثالهاي زير برخي از انواع اين شماره‌گذاري‌ها را که توسط شرکت های ضبط کننده مورد استفاده قرار می گرفت نشان مي‌دهد:

 گاهي اوقات هم از نمادهاي خاصي مثل يك ضربدر”*“ در داخل يك دايره، مثلث و يا مربع براي نشان دادن شماره نوبت ضبط استفاده می شده است.(توجه داشته باشيد كه برخي شركت‌های ظبط کننده، نمادهاي هندسی مشابه یا نشانه هاي ديگری را براي نشان دادن نوع نظام الكترونيكي مورد استفاده جهت ظبط به کار می بردند که در داخل يک دايره بعد از شماره ماتریس ظاهر می شد و ربطی به شماره يا نوبت ظبط نداشت).

 زماني كه از ميان کارهای ضبط شده، بهترين كار براي انتشار انتخاب مي‌شد، شماره‌ ماتريسي مربوطه بر روي محصول نهايي درج مي گرديد. برچسب اثر و شماره فهرستی که بر روی آثار مختلف درج می شد احتمال داشت که به مرور با خريد و فروش محصولات تغيير کند. در حالي که شماره‌هاي ماتريسی و شماره های ضبط هر اثر(تقريبا بدون استثناء) ثابت باقی مي‌ماند.

 شماره ماتريس و شماره ضبط که معمولا يگانه معرف يک اجرا يا يک رويداد ضبط شده خاص بود، در دوران صفحه های شيار درشت مورد استفاده قرار می گرفت.

 خاص است.

 امكان تدوين محتواي ضبط شده سوابق شنيداری در سال 1898 همزمان با آمدن سوابق شنيداری سيمی فراهم شد. هرچند که فنون تدوين با سيم در حال گسترش بود، با پيدايش نوار در سال 1934 اين عمل سريع‌تر گسترش پيدا کرد(از سال 1937 کار تدوين صدا به کاری تجاری بدل گشت). در ابتدا تدوين نوار صدای موجود با چسباندن و متصل کردن نوار امكان پذير بود. امروزه روش‌هاي تدوين متعددی وجود دارد: ضبط چندخطی، وصله کردن و ميكس کردن قطعه ها (با امكان افزودن قطعات جديدی كه از پيش ضبط شده اند).

 فن آوری ديجيتال با نمونه سازی و نوعی "واقعيت مجازی" از طريق ترکيب محتوای های ضبط شده که با دست و گوش مهندس صدا انجام می گيرد، اثر جديدی توليد می کند.